ကုိယ္ေတြ႔သုံးမ်ိဳး..

ဝိပႆနာတရားမ်ား ေဟာေျပာ ျပသၾကရာတြင္ ကုိယ္ေတြ႔သုံးမ်ိဳးရွိ၏။ ယင္းတုိ႔ကား ဗုဒၶကိုယ္ေတြ႔၊ ဆရာ႔ကိုယ္ေတြ႔၊ မိမိကုိယ္ေတြ႔တုိ႔ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသုံးမ်ိဳးတြင္ မွားနုိင္ေသာ ကိုယ္ေတြ႔ကား ဆရာ့ကုိယ္ေတြ႔ႏွင္႔ မိမိကုိယ္ေတြ႔ပင္ျဖစ္၏။ မမွားနုိင္ေသာ ကိုယ္ေတြ႔ကား ဗုဒၶကုိယ္ေတြ႔ပင္ ျဖစ္၏။ ဗုဒၶကိုယ္ေတြ႔တရားမ်ားကို ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထာတုိ႔တြင္ ေတြ႔ျမင္နုိင္ပါ၏။

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားကား ဗုဒၶကိုယ္ေတြ႔ကို အဓိကမထားဘဲ ဆရာ့ကိုယ္ေတြ႔ႏွင္႔ မိမိကိုယ္ေတြ႔မ်ားကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ျပီး ေဟာေျပာျပသေနၾကရာ ဥာဏ္ႏုနယ္ေသာ ေယာဂီမ်ားအတြက္ ရင္ေလးဖြယ္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ တုိ႔က ခႏၶာကိုယ္ေတြ႔ကို ေဟာေနတာ၊ ပိဋကတ္စာအုပ္ေတြ ၾကည့္ေဟာတာမဟုတ္ဘူး ဟူေသာ တရားရတနာပယ္သည္႔ စကားမ်ားကို မရွက္မေၾကာက္ေျပာရဲသူမ်ား ေပၚလာၾကေပျပီ။

ေစ့ေစ့ေတြး ေရးေရးေပၚဟူေသာ စကားအတုိင္း ဗုဒၶညႊန္ျပေသာ တရားမ်ားကို က်င့္သုံးေနပါလ်က္၊ ဗုဒၶကုိယ္ေတြ႔ကို ပယ္ထားမည္ဆုိလွ်င္ အဘယ္မွာ အမွန္ကို ဆိုက္ေရာက္နုိင္ေတာ့မည္နည္း။ ဂုိဏ္းစြဲ၊ လူမ်ိဳးစြဲ၊ ဆရာစြဲမ်ားသည္ ရဟန္းမ်ားကိုသာ ဒုကၡေပးသည္မဟုတ္။ ကိုးကြယ္ေသာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကိုပါ ဒုကၡေပးပါ၏။ ဆရာစြဲ၊ ရိပ္သာစြဲ အတၱမ်ားေၾကာင့္ အကိ်ဳးယုတ္ၾကရေသာ ဒကာ၊ ဒကာမ မ်ားစြာကို ေတြ႔ေနရပါ၏။

တရားပြဲရွိလွ်င္ မိမိတို႔ဝင္ေသာ ရိပ္သာတရားနည္းျဖင့္ ေဟာေသာ ဓမၼကထိက ဟုတ္မဟုတ္ အရင္ေလ႔လာၾကသည္။ မိမိတို႔ရိပ္သာနည္းျဖင္႔ ေဟာေသာ ဓမၼကထိကဆိုလွ်င္ အေဟာေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း သြားနာၾကသည္။ တျခားရိပ္သာနည္းျဖင္႔ ေဟာေသာတရားျဖစ္လွ်င္ ဓမၼကထိက မည္မွ်ပင္ အေဟာေကာင္းေကာင္း သြားမနာၾကေတာ႔ေပ။ ထုိသုိ႔ သြားမနာလွ်င္ မနာယူသူသာ အက်ိဳးယုတ္စရာရွိေၾကာင္း သတိထားသင္႔ပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ သံဃာဂုိဏ္းၾကီး ကိုးဂုိဏ္းရွိသည္။ ၄င္းတုိ႔ကား သုဓမၼာ၊ ေရႊက်င္၊ မဟာဒြါရ၊ မူလဒြါရ၊ အေနာက္ေခ်ာင္းဒြါရ၊ ေဝဠဳဝန္၊ စတုဘုမၼိကငွက္တြင္း၊ မဟာရင္၊ ကဏဝိမုတ္ တုိ႔ျဖစ္သည္။

တခ်ိဳ႕ဂုိဏ္းစြဲအားၾကီးေသာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားသည္ မိမိတို႔ ကိုးကြယ္ေသာဂုိဏ္းမွ သံဃာမ်ားကိုသာလွ်င္ သံဃာထင္သည္။ အျခားဂုိဏ္းမွ သံဃာမ်ားဆုိလွ်င္ သံဃာပင္ မထင္သည့္အထိ အထင္ေသးတတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကား အေတြးအေခၚပညာႏွင္႔ သဒၶါမွ်တၾကေသာေၾကာင္႔ ဂုိဏ္းစြဲမထား၊ သံဃာဆုိလွ်င္ ဘုရားသားေတာ္ဟု သေဘာထားကာ ၾကည္ညိဳနုိင္ၾကသည္။ ထုိဒကာ၊ ဒကာမ ႏွစ္မ်ိဳးအနက္ မည္သည့္အမ်ိဳးအစားက ကုသိုိလ္တရား ပို၍တုိးပြားေၾကာင္းကို ပထမ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ျပထားသည္မွာ- <<တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဘုန္းၾကီးကိုးကြယ္ၾကတာ ဒကာ၊ ဒကာမႏွစ္မ်ိဳး ေတြ႔ရတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ဂိုဏ္းဂဏမေရြး သံဃာမွန္သမွ်၊ ဘုန္းၾကီးမွန္သမွ် ကိုးကြယ္တဲ႔ ဒကာ၊ ဒကာမ၊ တစ္မ်ိဳးက ဂုိဏ္းဂဏေရြးခ်ယ္ျပီး ကိုယ့္ဂုိဏ္းသံဃာမွ ကိုးကြယ္တဲ႔ ဒကာ၊ ဒကာမ၊ အဲဒီ နွစ္မ်ိဳးအနက္ ဂိုဏ္းဂဏမေရြး ကိုးကြယ္တဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကသာ သံသရာမွာ အထက္တန္းက ေနရမွာပဲ >> ဟု ေျပာဆုိေလွ်ာက္ထားသည့္အခါ <<ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာေတာ္>> ဟု ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေမးလုိက္သည္။

ထုိအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးက <<ဂုိဏ္းဂဏမေရြးခ်ယ္တဲ႔သူက ဘုန္းၾကီးမွန္လွ်င္ ဘယ္ဘုန္းၾကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝတ္ခ်မွာပဲ၊ လွဴစရာရွိ လွဴမွာပဲ။ ဒီေတာ႔ ဘုန္းၾကီးနဲ႔ ေတြ႔တုိင္း ကုသိုလ္ျဖစ္တာေပါ႔။ ဂုိဏ္းဂဏ ေရြးခ်ယ္တဲ႔သူက ကိုယ့္ဂုိဏ္းက ဘုန္းၾကီးမွ ဝတ္ခ်ခ်င္မွာ၊ လွဴခ်င္မွာ။ သူမ်ားဂုိဏ္းက ဘုန္းၾကီးဆုိရင္ ဝတ္ခ်ခ်င္မွခ်မွာ၊ လွဴခ်င္မွ လွဴမွာ၊ ဒီေတာ႔ သူမ်ားဂိုဏ္းက ဘုန္းၾကီးေတြ႔လွ်င္ သူ႔မွာ ကုသိုလ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး >>ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ထိုအခါ ေမးသည္႔ဆရာေတာ္က <<ဝိေစယ်ဒါနံ ဒါတဗၺံ၊ ပုဂၢိဳလ္ေရြးခ်ယ္ျပီး လွဴရမယ္လို႔ ရွိတယ္မဟုတ္လားဘုရား>> ဟု ထပ္၍ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။

ဆရာေတာ္ၾကီးက <<ရွိပါတယ္၊ အဲဒါက ဥာဏ္ႏုသူမ်ားအတြက္ ေဟာထားတဲ႔တရားပဲ။ ဥာဏ္ရင့္သူေတြဆုိတာက လယ္လုပ္တတ္သူနဲ႔ တူတယ္။ လယ္လုပ္တတ္သူဟာ ေျမၾသဇာေကာင္းတဲ႔ေနရာမွာ စိုက္စိုက္၊ ေျမၾသဇာမေကာင္းတဲ႔ ေနရာမွာစုိက္စုိက္၊ ေနာက္ဆုံး ေတာင္ထိပ္တက္ျပီး လယ္လုပ္ဦး၊ အသီးအႏွံ ထြက္လာတာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ လယ္လုပ္တတ္သူအဖုိ႔ ေျမေနရာေရြးဖုိ႔ မလိုဘူး။ ဥာဏ္ႏုသူေတြကေတာ႔ လယ္မလုပ္တတ္သူနဲ႔တူတယ္။ လယ္မလုပ္တတ္သူဟာ ေျမၾသဇာေကာင္းတဲ႔ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ျပီး လုပ္မွ အသီးအႏွံရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ လွဴတဲ႔ တန္းတဲ႔ေနရာမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရြးခ်ယ္ျပီးလုပ္မွ အသီးအႏွံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွဴတဲ႔တန္းတဲ႔ ေနရာမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရြးခ်ယ္ျပီး လွဴၾကဖုိ႔ ဝိေစယ်ဒါနံ ဒါတဗၺံလို႔ ေဟာတာပဲ >>ဟု အဆုံးအျဖတ္ေပးေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

ဂုိဏ္းစြဲ၊ လူမ်ိဳးစြဲ၊ ဆရာစြဲရွိသူမ်ားသည္ ရရွိမည့္ကုသိုလ္မ်ား ဆုတ္ယုတ္ရုံသာမကေသး၊ မျဖစ္သင့္သည့္ အကုသိုလ္အပိုမ်ားပါ ထပ္ျဖစ္ရပါေသးသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဂုိဏ္းစြဲမရွိလွ်င္ မိမိထက္သာမွသာ ဣႆာမစၧရိယ အကုသိုလ္ျဖစ္မည္။ ဂုိဏ္းစြဲရွိခဲ႔လွ်င္ကား မိမိဂုိဏ္းထက္ တျခားဂုိဏ္းက သာသြားလွ်င္ ဂုိဏ္းအတြက္ပါ ဣႆာမစၧရိယ အကုသိုလ္ထပ္ျဖစ္ရျပန္ပါသည္။

<<အရွင္ဇဝန - ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) ေရးသားေသာ အတြင္းရန္သူ စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ခ်က္>>
.